ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ
«Ռուսաստանը արդարացնում է իրեն որպես դաշնակից», -ասել է Հայաստանում ՌԴ դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինը` Պրիմակովյան ընթերցումների շրջանակում պատասխանելով Երևանի հանդեպ Մոսկվայի դաշնակցային պարտավորությունների մասին հարցին։ «Ռուսաստանի Դաշնությունը պահպանում է իր ռազմական ներկայությունը այստեղ, և դա անվտանգության և հետագա էսկալացիայի կանխման առանցքային գործոն է»,- ասել է Կոպիրկինը։
Նա կոչ է արել չմոռանալ «գետնի վրա» ռուս խաղաղապահների, զինվորականների գործնական դերի մասին, որոնք կապ են պահպանում բոլոր կողմերի հետ, և որոնց ջանքերը նպաստում են, որ այդ էսկալացիան չլինի և չզարգանա։ «Ես խոսում եմ նաև մեր ներկայացուցիչների՝ թե՛ քաղաքական ղեկավարության, թե՛ տեղում գտնվող զինվորականների դերի մասին սեպտեմբերի 13-14-ը ռազմական գործողությունների դադարեցման գործում»,- ասել է Կոպիրկինը։
ՌԴ դեսպանի այս հայտարարությունները տրամաբանորեն նշանակում են Ռուսաստանի մասնակցությունը Հայաստանի դեմ ագրեսիային, որովհետեւ նման տպավորիչ ռազմական ներկայությամբ ագրեսիան այլ բան չի նշանակում։ 102-րդ ռուսական բազան տեղակայված է Գյումրիում, ռուսական ռազմաօդային ուժերի ստորաբաժանումը՝ Երևանի Էրեբունի օդանավակայանում, Հայաստանի սահմանները Թուրքիայի և Իրանի հետ հսկում են ԱԴԾ սահմանապահները, իսկ ռուսական զորքերը մտցվել են Արցախ։ Հայաստանն ու Ռուսաստանը ունեն զորքերի միացյալ խումբ և միացյալ հակաօդային պաշտպանություն։ Չհաշված կազակական և այլ ռազմականացված միավորումները։
Ռուսական նման ազդու ներկայությամբ 2020 թվականին ծավալվեց Հայաստանի դեմ Արցախում պատերազմը, հայերի երաշխավորված պարտությամբ և ռուսական զորքի մուտքով Արցախ՝ Հադրութն ու Շուշին թուրքերին հանձնելու դիմաց, և հայկական օկուպացված Ակնայում ռուս-թուրքական հետախուզական կենտրոնի հիմնմամբ։
2020-ի նոյեմբերի 9-ից հետո ռուսական զորքի նման ազդու ներկայությամբ շարունակվեցին հարձակումներն ու հայկական հողի նոր կտորների յուրացումներն Արցախում և Հայաստանում՝ Հին Թաղեր-Խծաբերդ, Գորիս-Կապան ճանապարհ, Իշխանասար, Փառուխ, Աղավնո-Բերձոր, Ջերմուկ և Սոթք։ Այս իրադարձություններում ռուսական զորքերի դերը Բաքվի զորքերին հայկական նոր տարածքներ հանձնելն էր։ ՌԴ-ն մինչ օրս չի պահանջում Բաքվի զորքերի վերադարձ ելման դիրքեր, գտնելով, որ դրանք սահմանային բախումներ են վիճելի տարածքներում։ Դա նշանակում է, որ ՌԴ-ն չի ճանաչում ՀՀ տարածքը և սահմանները։
Այդպիսով, Ռուսաստանի ռազմական ներկայությունը ոչ միայն չի պաշտպանում Հայաստանը ներխուժումներից և ագրեսիայից, այլև առաջնորդում է դրանք՝ չեզոքացնելով Հայաստանի դիմադրության և 2020 թվականի իրողություններին վերադառնալու հնարավորությունները (Բաքուն և Մոսկվան դա անվանում են ռևանշիզմի ճնշում), ինչպես նաև բացառում է Հայաստանի անվտանգության դիվերսիֆիկացիան: Ինչ վերաբերում է սեպտեմբեր 13-14-ի ագրեսիային և դրա ակնկալվող արդյունքին, դա չիրականացվեց Իրանի ու Արևմուտքի ուժգին հակազդման, և ոչ թե ռուս զինվորականների միջամտության արդյունքում։
Ռուսական ռազմական ներկայության մասին Կոպիրկինի հայտարարությունը սպառնալիք է Հայաստանին երեկ Սոչիում կայացած հանդիպման ֆոնին, որտեղ Պուտինը անկեղծորեն հայտարարեց հիմնական նպատակը՝ Եվրոպան չի կարող Ռուսաստանին հեռացնել տարածաշրջանից։ Կոպիրկինը, ըստ էության, շարունակում է ՌԴ նախագահի միտքը՝ եթե Եվրոպան և Հայաստանը ցանկանում են «դուրս մղել» Ռուսաստանին, ապա գործ կունենան Ռուսաստանի «ռազմական ներկայության» հետ։
Բերձորից հետո Ռուսաստանն արդեն իր դեմքով է Հայաստանի դեմ, ռազմական ուժ կիրառելու ուղիղ սպառնալիքով։ Այդ առումով, նա լիովին արդարացնում է իրեն որպես դաշնակից Բաքվին։
