44-օրյա պատերազմից հետո էլ Արցախի Հանրապետության և Հայաստանի Հանրապետության առջև շարունակում են ծառացած մնալ գոյաբանական մարտահրավերներ։ Ահավոր ծանր կորուստներից հետո էլ ոչ մի որոշակիություն չկա ապագայի հարցում, աշխարհաքաղաքական համապատկերն էլ ավելի անբարենպաստ է դարձել։ Սա ստիպում է համախմբել բոլոր ուժերը և հնարավոր-անհնարինն անել ստեղծված իրավիճակից ելք որոնելու ու մեր անվտանգությունն ապահովելու համար։ Ընդ որում, հավասարապես կարևոր են անվտանգության բոլոր բաղադրիչները՝ ռազմական, քաղաքական-դիվանագիտական, տեղեկատվական և այլն։ Արդյո՞ք Ստեփանակերտում և Երևանում բավարար քայլեր արվում են այս ուղղությամբ, արդյո՞ք վերջին պատերազմի ռազմական դասերը հաշվի առնելով բարենորոգվում է մեր բանակը, արդյո՞ք փոխվել է մեր աշխարհընկալումն ու դրա հիման վրա արդիականացվել ու համարժեքացվել մեր վերաբերմունքն աշխարհի հանդեպ։ Առայժմ լուրջ հիմքեր չունենք այս հարցերի դրական պատասխանները փաստելու համար։
Արցախում պետական ամենաբարձր մակարդակով պարբերաբար կրկնվում է այն միտքը, որ քանի դեռ ռուս խաղաղապահներն այստեղ են՝ պատերազմ չի լինի, նաև դրանից բխող եզրակացություն արվում, որ ռուս խաղաղապահներն, ուրեմն, պիտի մնան։ Սույն մտայնությունը երեք մեծ վտանգ է պարունակում։ Առաջին՝ սպանում է արցախցիների ինքնապահպանման բնազդի վերջին նշույլներն ու արցախյան քաղաքական իսթեբլիշմենթին ազատում պատասխանատվության որևէ չափից։ Երկրորդ՝ արցախցիներին ստիպում է չմտածել այն տխուր-հնարավոր օրվա մասին, երբ ռուս խաղաղապահներն այս կամ այն պատճառով դուրս կգան։ Ի՞նչ ենք անելու այն ժամանակ՝ մի քանի օրում կամ մի քանի շաբթում։ Երրորդ՝ անգամ ահավոր փորձությունից հետո ու ներկայիս խիստ մտահոգիչ պայմաններում հանրությունը հարցեր չի տալիս սեփական իշխանություններին և վերջիններիս օգնությամբ նորից ընկղմվել է պաթոսային տրամադրությունների մեջ։ Մինչդեռ այսօր, ավելի քան երբևէ, կենսական կարևորություն ունի սեփական իշխանություններին պատասխանատվությամբ «բեռնելը»։
Ի՞նչ է կատարվում մեզ մոտ, որքանո՞վ է այն շաղկապված աշխարհաքաղաքական զարգացումների հետ և ամենակարևորը՝ ի՞նչ անել. այս մասին են մեր հերթական թողարկման բացառիկ հոդվածներն ու արտատպությունները։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
