44-օրյա պատերազմից հետո Հայաստանի և Թուրքիայի միջև միջպետական հարաբերությունների բնականոնացման գործընթացը ներկայումս հայկական դիվանագիտության ջանքերի ռազմավարական կարևոր ուղղություններից մեկն է։ Կողմերի հատուկ ներկայացուցիչների միջև արդեն իսկ կայացած երկու հանդիպումները, Հայաստանի արտգործնախարարի մարտյան այցելությունը Թուրքիա և Անթալիայի դիվանագիտական համաժողովին լիարժեք մասնակցությունը կարևոր ուղենիշներ են այդ ճանապարհին, որոնք ուղեկցվում են հրապարակային լավատեսական-դրական, թեև քչախոս արձագանքներով պաշտոնական Երևանում ու Անկարայում և շոշափելի արդյունքի զգուշավոր ակնկալիքներով։ Միևնույն ժամանակ՝ ոչ միանշանակ վերաբերմունքով հայ հանրությունում։ Այդ վերաբերմունքում առավելս ուշադրության կենտրոնում են հնարավոր ռիսկերն ու Թուրքիայի իրական նպատակների նկատմամբ որոշակի անվստահությունը։
Ուկրաինա ռուսաստանյան զորքերի ներխուժման հետ կապված դրամատիկ իրադարձություններ ու դրան հետևած՝ Ռուսաստանի աննախադեպ միջազգային մեկուսացում, որը նաև Հայաստանի համար է գոյաբանական մակարդակի ռիսկեր պարունակում՝ Ռուսաստանի հետ կարևորագույն հարաբերությունների բերումով. ահա այս համապատկերում Հայաստանի և Թուրքիայի հարաբերությունների բնականոնացումը նոր չափումներ է ձեռք բերում։
Ունենալով 2008-2009 թթ. հարաբերությունների բնականոնացման անհաջող գործընթացի փորձ՝ և՛ Երևանում, և՛ Անկարայում նշում են, որ այսօրվա իրողությունները սկզբունքորեն տարբերվում են, և դա որոշակի լավատեսություն է ներշնչում, միևնույն ժամանակ՝ դա դեռ երաշխիք չէ այն բանի, որ ռիսկեր չկան։ Այս մասին են մեր հերթական թողարկման բացառիկ հոդվածներն ու արտատպությունները։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
