Թողարկման առանցքային բառերն են՝ «հեռուստայնացված»/«մեդիայնացված» (հասկանալ՝ տեսաձայնագրված/հեռուստատեսությամբ ու այլ լրատվամիջոցներով տարածված) բռնություն, ճգնաժամային մարդաբանություն, 2020 թվականի Ղարաբաղյան պատերազմ, բռնության մոդելներ, հետմահու վերաբերմունք, ծայրահեղացված մահացու բռնություն։ Բռնության տեսությունները կարևոր կողմեր ունեն, որոնք բուն բռնությունը բաժանում են մոդելների։ Ամեն ինչից զատ, բռնությունը դիտարկվում է իբրև պետականության շարժիչ (պատերազմներ և հեղափոխություններ) և նրա կշռույթ (բռնության նկատմամբ վերահսկողություն, բռնության պետական մենաշնորհ)։
Այս հետազոտության մեջ հեղինակներին հետաքրքրում են ցուցադրական բռնության տրամաբանությունն ու ուղերձը (մեսիջը), ինչպես նաև՝ «տեսաձայնագրվող բռնության» ժամանակակից ձևերը, որ տարածվում են սոցիալական ցանցերով և հեռուստատեսությամբ։ Էմպիրիկ օրինակներն ու իլյուստրացիաները փոխառնված են երկրորդ ղարաբաղյան պատերազմի դրվագներից (սոցիալական ցանցերում տեղադրված են հայ ռազմագերիներին և քաղաքացիական բնակչությանը բռնությամբ ծանակելու կադրերով տասնյակ տեսահոլովակներ)։ Սա համեմատաբար նոր երևույթ է, սակայն որոշ նման դեպքեր հետազոտողներն արդեն գրանցել էին Չեչնիայում, Ռուանդայում և Ուկրաինայում։ Այս առումով հատկապես աչքի են ընկել «Իսլամական պետության» (ԻԳԻԼ կամ ԴԱԵՇ) գրոհայինները։ Ինչպե՞ս «նորարարացնել», բացատրել, մեկնաբանել փաստաթղթավորվող, ցուցադրական հեռուստաբռնությունը և հատկապես սպանության ծայրահեղացված մոդելը, ինչպես նաև հայ զինվորականների և քաղաքացիական բնակչության նկատմամբ հետմահու ծաղրուծանակը։
Իբրև վարկածներ առաջ են քաշվում բացատրական օպտիկան և ոսպնյակները՝ մշակված ի խույզ կազմակերպված բռնության՝ որպես ազդանշանի և հաղորդակցության տեսության (օրինակ՝ որպես նախկին հեգեմոնիայի վերականգնման և բռնության գործակալի համար նոր, ենթադրաբար շահավետ, սոցիալական աստիճանակարգության հաստատման ազդանշան):
Ցուցադրական բռնության գործողությունները մեկնաբանվում են նաև իբրև «միջանկյալ հաղթանակ», ահաբեկման ռազմավարություն։
Ինչպե՞ս է միջազգային իրավունքը անդրադառնում հեռուստաբռնությանը, եթե ընդհանրապես անդրադառնում է։ Այս մասին են մեր հերթական թողարկման նյութերը։
Հատուկ թողարկման հրավիրյալ խմբագիր՝ Նոնա Շահնազարյան։
Հատուկ թողարկումը նվիրվում է Տորոնտոյի (Կանադա) համալսարանի քաղաքական գիտությունների պրոֆեսոր Լի Էն Ֆուջիի հիշատակին։ Նա մահացել է 2018 թվականին։ Ուսումնասիրել է միջանձնային բռնության դրդապատճառները Ռուանդայում, Բոսնիայում և Միացյալ Նահանգներում և շուրջ երկու տասնամյակ իրականացրել է ցեղասպանության և քաղաքական բռնության լայնածավալ հետազոտություններ:
