Արդեն շուրջ 10 օր է, ինչ ադրբեջանցի «բնապահպանների» խմբերը ռուսաստանյան խաղաղապահ զորակազմի «անկարողության» պայմաններում կտրել են արտաքին աշխարհի հետ Լեռնային Ղարաբաղի կապը։
Ուշագրավ է, որ թե’ Բաքուն, և թե’ Մոսկվան պատասխանատվության հարցում պաշտոնական Երևանին են ակնարկում, հենց դրանով պայմանավորելով մեկն իր նախահարձակությունը, մյուսն էլ՝ իր «անկարողությունը» այդ նախահարձակությունը սանձելու հարցում։
Դե-յուրե ռուսաստանյան խաղաղապահների պատասխանատվության գոտում գտնվող տեղաշրջանում հումանիտար աղետ է հասունանում առաջին անհրաժեշտության ապրանքների անբավարարության պատճառով։ Ընդսմին, միանշանակ է, որ խոսքը ոչ թե բնապահպանության մասին է, ինչով այդքան «մտահոգված են» Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) միակ ճանապարհը՝ «կյանքի ճանապարհը», կտրած ադրբեջանցի «ակտիվիստները», այլ Ալիևի վարչակարգի մտադրության մասին՝ 120 հազար հայերի վրա ճնշում գործադրելով պարտադրել իր իշխանությունը, ինչը չեն հանդուրժում արցախահայերը։
Ինչպե՞ս սրան դիմակայել քաղաքական-դիվանագիտական եղանակներով։ Ինչպե՞ս փոխել Ալիևի կոռումպացված վարչակարգի վարքը։ Ո՞րն է, վերջապես, ռուսաստանյան խաղաղապահների դերը Լեռնային Ղարաբաղում։ Մեր նոր թողարկման մեջ կարող եք ծանոթանալ ստեղծված իրավիճակին, հայ փորձագետների գնահատականներին ու առկա ճգնաժամից դուրս գալու ուղիների մասին նրանց պատկերացումներին, ինչպես նաև այս թեմայով մի քանի կարևոր հրապարակումների հայաստանյան և միջազգային մամուլում։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
