Թուրքիայի ու նրա ներկայիս նախագահի համար վճռորոշ ընտրություններին ընդառաջ քաղաքացիների քվեների համար պայքարը գնալով ավելի առճակատային բնույթ է կրում, հանգեցնելով բռնի մեթոդների ինչպես երկրի ներսում, այնպես էլ դրանից դուրս։ Նոյեմբերի 13-ին Ստամբուլի կենտրոնական փողոցներից մեկում պայթյուն եղավ, որին անմիջապես հետևեցին քաղաքական էֆեկտները։
Մոտ մի շաբաթ անց էլ՝ նոյեմբերի 20-ի լույս գիշերը, Անկարան սկսեց Pençe Kılıç («Մագիլ Սուր») ավիագործողությունը Քրդական աշխատավորական կուսակցության (PKK) ու դրա սիրիական թևի՝ YPG-ի դեմ (վերջինս զգալի տարածք է վերահսկում Սիրիայի հյուսիս-արևելքում)։
Ըստ այդմ էլ, գործնականում տեսնում ենք քաղաքագիտական այն պնդման իրագործումը, որի համաձայն՝ յուրաքանչյուր քաղաքականություն առաջին հերթին ներքին դրդապատճառներ ունի։ Սակայն, մյուս կողմից էլ, դրա արտաքին-քաղաքական ու ռազմաքաղաքական հետևանքները չեն կարող չազդել ներքին քաղաքականության վրա, առավել ևս այնպիսի երկրում, ինչպիսին է Թուրքիան՝ իր բոլոր առանձնահատկություններով։
Սիրիական հակամարտությունը, մասամբ էլ՝ դրան առնչված քրդական հիմնախնդիրը, որպես մերձավորարևելյան առանցքային խնդիրներ, կարող են նշանակալից փոխակերպումների ենթարկվել, և այդ ամենը՝ մեր տարածաշրջանի հարևանությամբ ու Ուկրաինայի դեմ Ռուսաստանի պատերազմի համապատկերում։ Ժամանակագրական առումով Թուրքիայի սահմանների մերձակայքում ծավալվող իրադարձությունները համընկել են իրանյան աննախադեպ բողոքների հետ, որոնց հանգուցալուծումը կարող է զգալի ազդեցություն ունենալ մեր տարածաշրջանի ու առաջին հերթին՝ Հայաստանի վրա։
Բայց խորհուրդ ենք տալիս նախևառաջ ծանոթանալ այն փաստագրական «ուղեբեռին», որն առկա է մեր նոր թողարկման հեղինակների հոդվածներում։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
