Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքում ագրեսիվ գործողությունները, որ ալիևյան ռեժիմը սանձազերծել է սեպտեմբերի 13-14-ին ու սեպտեմբերի 28-ին, պաշտոնական Երևանին ստիպեցին ապարդյուն սպասել այսպես կոչված դաշնակիցների՝ Ռուսաստանի ու ՀԱՊԿ այլ անդամ-երկրների արձագանքին։ Սակայն, ինչպես և սպասվում էր, ոչ մի համարժեք գնահատական չհետևեց։ Կրկին նույն խոսքերը «ռուսաստանյան խորհրդատվությամբ սահմանազատման ու սահմանագծման անհրաժեշտության» մասին, ինչը, Մոսկվայի տրամաբանությամբ և մյուս անդամ-պետությունների լուռ հավանությամբ, պետք է կանխի «սահմանային միջադեպերը»։ Եվ դա այն դեպքում, երբ ԱՄՆ-ն, Ֆրանսիան, Հնդկաստանը և մի շարք այլ երկրներ իրերն անվանեցին իրենց անուններով և կատարվածը որակեցին որպես ագրեսիա, Բաքվից պահանջելով դուրս բերել զորքերը միջազգայնորեն ճանաչված հայաստանյան տարածքներից, և այն ժամանակ, երբ Հայաստանը Ռուսաստանին ու ՀԱՊԿ-ին դիմելուն զուգընթաց դիմել էր նաև ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդին։
Այս ամենը վրդովմունքի մեծ ալիք բարձրացրեց հայ հանրությունում, ու բարձրաձայնվեց օրինաչափ հարցը՝ իսկ մեր ինչի՞ն են պետք այդ ՀԱՊԿ-ն ու այն ողջ թղթաբանությունը, որն անվանվում է Հայաստանի ու Ռուսաստանի միջև «իրավապայմանագրային բազա», առավել ևս Ուկրաինայի դեմ իր պատերազմում Ռուսաստանի՝ որպես պետության, բարոյաքաղաքական ու ռազմաքաղաքական ֆիասկոյի պայմաններում։
Միևնույն ժամանակ, նկատի ունենալով այն, թե Հայաստանի նախկին իշխանությունների վարած և գործող իշխանությունների գրեթե չփոխած քաղաքականության շնորհիվ որքան խորն է Ռուսաստանը ներաճել մեր կյանքում, կարելի է արձանագրել, որ Հայաստանի պարագայում ռիսկերն անխուսափելի են։ Ու հենց այդ ռիսկերն էլ հանրային քննարկումների առանցքում են. ռիսկեր, եթե Հայաստանը որոշի լքել ՀԱՊԿ-ն, ռիսկեր, եթե Հայաստանը նման որոշում չընդունի։ Սույն թեմային նվիրված մեր նոր թողարկման հեղինակային հոդվածներում փորձ է արվում գնահատել այդ ռիսկերը և դրանք քննարկման նպատակով ներկայացնել հանրությանը։ Նույն թեմայով ներառել ենք նաև որոշ արտատպություններ։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
