ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրներից բարձրաստիճան դիվանագիտական ներկայացուցիչների այցերը տարածաշրջան և նրանց տարաբնույթ հրապարակային հայտարարությունները վերսկսել են բանավեճերն առ այն, թե ինչպիսին կլինի ղարաբաղյան կարգավորման բանակցային գործընթացի ճակատագիրն այնպիսի պայմաններում, երբ Արևմտյան հանրության և ՌԴ-ի միջև դիվանագիտական կապերը փաստացի ընդհատված են Ուկրաինայի դեմ ռուսաստանյան ագրեսիայի հետևանքով։ Այդուհանդերձ, փաստն այն է, որ ոչ ոք դեռ չի կասեցրել հիմնախնդրի կարգավորման միակ միջազգային մանդատը միջնորդների ինստիտուտի համար՝ ի դեմս ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի եռանախագահության, և տվյալ իրավիճակում պաշտոնական Երևանի դիրքորոշումը միանգամայն հասկանալի է, բնական ու հիմնված է իրերի իրական դրության վրա։ Ինչպես և օրինաչափ է այն, որ Հայաստանի ու Արցախի կենսական շահերին բացահայտորեն հակասում է Մոսկվայի ու Բաքվի համահունչ ձգտումը՝ Արևմուտքին դուրս մղել տարածաշրջանային գործընթացներից, իսկ կարգավորման գործընթացն էլ թողնել սեփական հայեցողությանը։ Այլ հարց է, թե այդ շահերը այս կամ այն հանգամանքի բերումով հրապարակավ ինչպես են մեկնաբանում քաղաքական ազդեցության տարբեր խմբեր Երևանում ու Ստեփանակերտում, որքանով են նրանք ունակ իրերն անվանել իրենց անուններով, և այդ ամենն, ի վերջո, հաշվի առնելով հիբրիդային բնույթի զորեղ, երբեմն էլ տոքսիկ քարոզչությունն ու այլ ազդեցություններ։
Մեր նոր թողարկման մեջ տեղ գտած հեղինակային հոդվածներն ու արտատպություններն, իհարկե, չեն հավակնում վերին ատյանի ճշմարտության այս չափազանց զգայուն հարցում, սակայն պերճախոս վկայում են Երևանում և Ստեփանակերտում առկա տրամադրությունների ու ակնկալիքների, հեռանկարների ու հնարավորությունների տեսլականի մասին։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
