2022 թ. սեպտեմբերի 13-14-ի դեպքերը, երբ Ադրբեջանը ներխուժեց Հայաստանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածք և զավթեց տասնյակ քառակուսի կիլոմետրեր, ինչպես նաև 2023 թ. սեպտեմբերի 19-23-ի իրադարձությունները, երբ Ադրբեջանը հայաթափեց Լեռնային Ղարաբաղը (Արցախը), ընդ որում՝ ռուսաստանյան խաղաղապահ զորակազմի ըստ ամենայնի թողտվությամբ, իմա՝ հանցակցությամբ, վերջնականապես ձևակերպեցին տարածաշրջանում Ռուսաստանի երկդարյա քաղաքականության և ներկայության (առաջին հերթին՝ ուժային) բարոյաքաղաքական սնանկությունը։
Ստեղծված իրավիճակի համապատկերում կարելի է արձանագրել, որ Հայաստանի Հանրապետության ու Ռուսաստանի Դաշնության միջև իրավապայմանագրային ողջ բազան, որ ձևավորվել է հետխորհրդային ժամանակաշրջանում, այլևս չի համապատասխանում իրերի դրությանը, քանի որ լիովին փոխվել է միմյանց շահերի ու նպատակների ընկալումն իրական քաղաքանության մեջ, և ուրվագծվել է business as usual ռեժիմով հարաբերվելու անհնարինությունը։
Պարզվեց, որ Հայաստանի ու Ռուսաստանի միջև չկա տարածաշրջանում ոչ միայն նպատակների ու շահերի ընդհանրություն, ոչ միայն հասարակական-քաղաքական կյանքի ընդհանուր արժեքներ, այլև մի շարք հարցերում միմյանց շահերն ու նպատակները պարզապես իրարամերժ են, իսկ Հայաստանում ռուսաստանյան գործոնը սկսեց ընկալվել որպես գոյաբանական մակարդակի սպառնալիք։
Ուկրաինայի դեմ պատերազմի սկզբից ի վեր Մոսկվայի նորակայսրապետական քաղաքականությունն այլևս քողարկման կարիք չունի, և իրերն արդեն անվանվում են իրենց անուներով, բոլոր խաղաքարտերն արդեն բաց են, և սա չի կարող չանդրադառնալ պաշտոնական Երևանի ու պաշտոնական Մոսկվայի քաղաքականության վրա։ Այս փոխակերպման մեջ, ի հեճուկս տարատեսակ խոսքային «ծխածակույթի», հստակ ուրվագծվում է Հայաստանի բոլոր քաղաքականությունների արմատական վերանայման անհրաժեշտությունը։ Թե ինչպես կարելի է անվանել Հայաստանի ներկայիս դիրքորոշումը՝ ռազմավարական շրջադա՞րձ, վեկտորի փոփոխությու՞ն, կայացած ընտրությու՞ն, թե՞ սոսկական կոնյունկտուրային մանևրներ՝ ցույց կտա ժամանակը։
Իսկ թե ինչպիսին է այս հարցով գործերի ընթացքը ներկա պահին՝ կարդացեք մեր վերլուծական հանդեսի հերթական թողարկման նյութերում։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
