Ս.թ. օգոստոսի 31-ին Բրյուսելում կայացավ Հայաստանի ու Ադրբեջանի առաջնորդների չորրորդ հանդիպումը՝ եվրոպական միջնորդությամբ։ Արդյունքում, ամենագլխավորը, պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել խաղաղության պայմանագրի տեքստի վրա համատեղ աշխատանքը սկսելու մասին, այն մասին, որ հարկ է խուսափել բանակցային գործընթացի վերաբերյալ բացասական հռետորաբանությունից և, վերջապես, ազատել ռազմագերիներին (հասցեատերը Բաքուն է), ինչպես նաև նոյեմբերին Բրյուսելում հինգերորդ հանդիպման մասին։
Դրան զուգահեռ Ռուսաստանը, որը բրյուսելյան հանդիպման նախօրեին բաց տեքստով ԵՄ-ին մեղադրել է «խաղաղապահի դափնիները» յուրացնելու մեջ, նույնպես շարունակում է բանակցությունների իր զուգընթաց թրեքը. բրյուսելյան հանդիպումից մի օր առաջ Մոսկվայում տեղի է ունեցել երկու փոխվարչապետերի հանդիպումը սահմանագծման ու սահմանազատման հարցերի շուրջ։
Վաշինգտոնը, Փարիզի հետ միասին, աջակցելով «գործընկեր-համախոհի» (ինչպես նշված է ԱՄՆ պետդեպարտամենտի հայտարարության մեջ) հովանու ներքո բրյուսելյան գործընթացը, որոշել է կտրուկ ակտիվացնել և կենտրոնացնել իր ջանքերը Հարավային Կովկասի ողջ տարածաշրջանում, հիմնելով ԱՄՆ պետքարտուղարի ավագ խորհրդականի՝ Կովկասում բանակցությունների գծով պաշտոն և այդ պաշտոնում նշանակելով բարձրաստիճան դիվանագետ Ֆիլիպ Ռիկերին, որը նաև ստանձնել է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում համանախագահի պարտականությունները։
Վերոնշյալ զարգացումները հայտնվել են փորձագիտական հանրույթի, մամուլի և հայ հանրության քաղաքականապես ակտիվ մասի ուշադրության կենտրոնում, տեղիք տալով ինչ-որ հույսերի, ինչպես նաև մտահոգությունների, բայց, թերևս, ավելի շատ անորոշությունների։
Մեր նոր թողարկումն, իր հեղինակային հոդվածներով ու արտատպություններով, նպատակ ունի ընթերցողներին օգնել կողմնորոշվելու դեպքերի, շահերի և նույնիսկ ինտրիգների այս խճճվածքում, խուսափել ապատեղեկատվությունից և ինքնուրույն վերլուծել կատարվածը։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
