Նախորդ տարվա դեկտեմբերի 12-ին «ադրբեջանցի էկոակտիվիստների ակցիաներով» սկսված Արցախի 120 հազար բնակչության շրջափակումը հնարավոր եղավ Լաչինի միջանցքում և Արցախում տեղաբաշխված ռուսաստանյան զորակազմի լրիվ թողտվության պայմաններում։
Անտարակույս, միջազգային հանրությունն ուժեղացնում է քաղաքական համախմբված ճնշումն Ալիևի վարչակարգի վրա, իսկ պաշտոնական Երևանն էլ միջազգային հանրության հետ խոսում է նույն լեզվով ու նույն բանի մասին՝ միջանցքը պետք է ապաշրջափակվի, ու վերջ՝ չկա և չի կարող որևէ «հարգելի պատճառ» լինել խաղաղ բնակչությանը պատանդի կարգավիճակում պահելու համար։ Սակայն, ինչպես տեսնում ենք, Ուկրաինայի դեմ պատերազմում խրված Ռուսաստանը ոչ մտադիր է և ոչ էլ ի զորու է կատարել 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությամբ ամրագրված իր պարտականությունները, իսկ հավաքական Արևմուտքը, ԱՄՆ-ու Եվրոպան դեռևս մտադիր չեն Բաքվի հետ խոսել պատժամիջոցների լեզվով։
Բայց ընդհանուր պատկերը սևուսպիտակ չէ, և այս դիմակայությունում, որի նախաձեռնողը հայկական կողմը չէ, գոյատևելու և ազգային կենսական շահերը պաշտպանելու համար, այն էլ՝ փոփոխվող աշխարհակարգի պայմաններում, անհրաժեշտ է վերանայել արտաքին աշխարհի հետ Հայաստանի ու Արցախի հարաբերությունների ողջ ռազմավարությունը։ Հայ հանրությունում հենց այս թեմայով էլ բանավեճ է ընթանում քաղաքական դասում, քաղաքացիական հասարակության քաղաքականապես ակտիվ հատվածում, սոցցանցերում ու առօրյա մակարդակով։ Միանգամայն ակնհայտ է, որ այս հարցում պաշտոնական Բաքվի դիրքորոշումն Արցախի համար շարունակում է անընդունելի լինել, ու սրա պատճառները հասկանալի են նույնիսկ ադրբեջանական հանրության որոշ ներկայացուցիչների համար, որոնք կարող են իրենց թույլ տալ հանդես գալու անաչառ դիրքերից։ Քանի որ այն, թե ինչ է իրենից ներկայացնում Ալիևի վարչակարգը և ինչպիսի դրդապատճառներով է այն առաջնորդվում, այս մարդկանցից ավելի լավ ոչ ոք չգիտի՝ հասկանալի պատճառներով։
Ստեղծված իրավիճակում օդում կախված հարցը՝ «ի՞նչ անել», անհապաղ պատասխան է պահանջում, քանի որ դրանից է կախված արցախահայության ճակատագիրը։ «Անալիտիկոն»-ի նոր թողարկման մեջ մեր փորձագետները սեփական տեսլականն ունեն առ այն, թե ինչպես ուժեղացնել հայկական կողմի դիվանագիտական դիրքերը՝ միտված կարճաժամկետ հեռանկարում միջանցքի հետ կապված իրավիճակի հանգուցալուծմանը և հետագայում հակամարտության կարգավորմանը՝ այն իրողությունների համապատկերում, որոնցում մենք ապրում ենք և շարունակելու ենք ապրել։
«Անալիտիկոն»-ի խմբագրություն
